در رواق سکوت
به آغوش کلمات پناه میبرم
به دنیا رنگین خیال دل میسپارم
در امتداد یک راه بی انتها
بی نقطه تلاقی قدم میگذارم
دیوار باستانی تردیدها را میشکنم
و در این زمانه ی عسرت
سر بر شاخه های درخت گردو میگذارم
و گوش بر پیام روشن باران میسپارم
که از بام نیلی شب
به آغوش دشت های خشکیده میچکند
تا گلهای سرخ نمایان شوند.
#آنیتاآرزومانیان#شعر#آنامانیانس#دکلمه#سپید#غزل#رباعی #ترانه#انتشارات#کتابخوانی#کتابخوانی#دکلمه_احساسی#آنیتاآرزومانیان